Olaso Dorrea 1494. urtean Bartolome Ruiz Olaso Gamboak eta Bergarako Juaniza Rezabalek fundatu eta eraiki zuten, elkarrekin ezkondu ondoren. XIV. mendearen lehen herenerako, Rui Perez Gamboa Olaso Orubeko jauna zen.
1787. urtetik aurrera, Monzondarrak bertan bizi izan ziren. Urte hartan, Maria Merced Olaso Abaria 1764. urtean Iruñean jaio zen Tadeo Luis Monzonekin ezkondu zen. Hortik aurrera, Monzon Olaso leinua dorretxean bizi izan zen.
Bergarako alde zaharrean kokatzen den dorre boteretsu eta indartsu bat da. Harriz eraikitako bi gorputzeko eraikina dugu, alde batetik, dorretxe itxurako eraikina eta, bestetik, lauki zuzen tankerako beste eraikuntza. Eraikuntza deigarria da, teilatuaren eta fatxaden alboetan dituen zilindro itxurako elementuengatik. Olaso Dorrearen alboetan teilatua gainditzen duten garitoiek koroatzen dute eraikina.
Bi blokeak (dorrea eta lauki zuzena) material berdinez eraiki ziren. Horrek garai berekoak izan daitezkeela adierazten digu. Hiru solairuko blokeak dira biak, eta dorreak laugarren solairu bat du. Leihoek ez diote patroi jakin bati jarraitzen, beraz, barrualdean egin diren berrikuntzek leihoak irekitzeko beharra egon zela esaten digute. Errenazimendu garaiko dekorazio-elementuak mantentzen ditu oraindik Olaso Dorreak.
Dorrearen teilatu-hegala estilo barrokoan landuta dago. XVII. mendeko taila da, eta bertan “M satissima conzebida sin mancha de pecado original. Amen” esaldia irakur daiteke.
Peñafloridako konde Xabier Maria Munibek bultzatuta, Olaso Dorrean egin zen Euskalerriko Adiskideen Elkartearen lehen bilera, 1764an. Azkoitiko Insausti jauregian lehenagotik egiten ziren solasaldien segida gisa sortu zen Elkartea. Elkartearen helburua “Euskal Herriak Zientziekiko, Arte eta Letra Ederrekiko duen joera eta zaletasuna lantzea, ohiturak zuzendu eta fintzea eta euskaldunen arteko batasuna gehiago sustatzea” izan zen. Elkartearen lehenengo ekintza garrantzitsuenetako bat Bergarako Errege Mintegia sortzea izan zen 1776an, eta ikerketaren eta irakaskuntzaren aitzindaria izan zen Euskal Herrian. 1778an, kimika-laborategi bat ireki zuten. Laborategi hartan, Juan Jose eta Fausto Elhuyarren lanari esker, metal berri bat isolatzea lortu zuten, 1783an: wolframioa. Kimikako eta metalurgia arloko izen handiko zientzialari eta irakasleak kontratatu zituzten Mintegian (besteak beste, Chabaneau fisikaria, Proust kimikaria eta Thunborg minerologoa). Elkarteko kide batzuk atzerrira bidali zituzten ikastera, gero Mintegian irakasle izan zitezen. Mintegia erreferentzia izan zen nazioartean, eta hainbat lekutako ikasleek bertan ikasi zuten.
Tradizio horri jarraikiz, Olaso Dorrea egun, Jakiunde – Zientzia, Arte eta Letren Akademiaren egoitza da.
Olaso Dorrea, Telesforo Monzon Zurbanoren jaiotetxea ere izan zen. Aitarik gabeko umezurtza (1827ko otsailaren 8an jaio zen), José María Monzón eta Olaso zuen aita (Tadeo Monzon eta Maria Mercedes Olasoren semea zena), eta oso gaztetatik, harreman estua izan zuen María Antonia Zurbano Michelena amarekin. Ama Madrilera joan zen semearekin bizitzera unibertsitate-ikasketen zati batean (1845-1846, 1850-1853). Aita pontekoak José María Zurbano eta María Luisa de Monzón osaba-izebak izan ziren, Esteban Zurbano Monzón diputatuaren gurasoak. María Lardizábal Altunarekin ezkonduta zegoen. Gerra Karlistan Baionan egon zen, gerrako hondamendietatik ihes egiteko. 1845ean Unibertsitate Zentraleko jurisprudentziako lehen urtean matrikulatu zen, eta 1853an doktoratu zen. Parlamentuko hitzaldi batean, Joaquín Agirreren ikaslea izan zela esan zuen. 1854an, hirugarren alderdiak diputatu nagusi hautatu zuen, eta 1858an, jardunean zegoen diputatu nagusi. Bergarako alkatea eta Gipuzkoako Institutu Probintzialeko eta Bergarako Errege Mintegiko zuzendaria izan zen. 1854ko Legebiltzar Konstituziogilerako Gipuzkoak hautatutako parlamentarioa izan zen. . Bere sarrera hitzaldian adierazi zuenez, hautaketara aurkeztera bultzatu zuen arrazoietako bat izan zen Legebiltzarrak auzi erlijiosoari helduko ziola. 1875ean, Gipuzkoako berrogeita hamar jabe handienetako bat zen.
1860. urtean jaio zen Olaso Dorrean, eta 1913. urtean Donibane Lohizunen zendu zen. Zuzenbidea ikas zuen Valladoliden eta Zaragozan. Concha Ortiz de Urruelarekin ezkondu zen, eta sei seme-alaba izan zituzten.
Literaturaz eta musikaz maiteminduta, ipuinak, koadro kostunbristak eta zenbait literatura-lan idatzi zituen, eta Euskalerria aldizkariko kolaboratzaile gisa aritu zen. Musikaren alorrean, txisturako hainbat konposizio idatzi zituen, orain arte ezagutzen ez zirenak. Ezagutzen ditugunak, besteak beste, Bendita sea tu pureza, ahots mistoetarako eta organorako prestatua, eta El borracho burlado liburuxkarako tonadilla konposatua dira. Bizentek jaso eta zabaldu zuen ere El minueto de Monz—n izeneko lana, 1910ean berak pianorako bertsioan argitaratua, Un minuŽ de tamboril (Revista Internacional de Estudios Vascos, IV. liburukia, 17. or., 1910) artikulua ilustratzeko. Melodia horren autore anonimoa da, eta Monzonek jaso zuen Bergaran. Gero, JosŽ Mar’a Gonz‡lez Bastidak gehitutako silbote-ahotsarekin eta Isidro Ansorenak gehitutako danbolinaren eta atabalaren erritmoarekin zabaldu zuen.
Politika arloan ere jardun zuen. 1892an, Gipuzkoako Diputatu Probintzial hautatu zuten, alderdi integristaren izenean. Foruzale eta Euskal Herria tradizionalaren oso aldeko agertu zen, Euskal-Erria aldizkarian 1894ko Zazpiak bat artikuluan azaldu zen bezala. Euskalduna aldizkarian ere idatzi zuen.
Monzon Olaso familiak altxamendu faxistaren ondorioak pairatu zituen. 1936ko irailaren 13an, Defentsa Nazionaleko Juntaren 108 dekretua argitaratu zen. Dekretuak altxamenduaren aurka jarri ziren pertsona zein alderdien ondasunen inkautaziora deitu zuen. Horretarako, Ondasunen inkautaziorako komisio zentral bat eta probintzia-komisioak eratu zituzten. 1937-39 artean, Gipuzkoan 2.481 espediente izapidetu ziren, eta 7 milioi pezeta inkautatu, guztira. Horrekin batera, 1973 higiezin interbenitu ziren. Horietako bat Olaso Dorrea izan zen. Dorrean Sindikatu bertikala, JONS erakunde falangista eta Zirkulu Karlista kokatu ziren. Dorretxeko hainbat altzari, gainera, hartu eta Donostiako Aieteko Jauregira eraman zituzten, Francok udak igaro ohi zituen jauregira, hainbat argazkik egiaztatu zuten bezala. Dorretxeko hainbat altzarik inkautazio zigilua dute itsatsita oraindik. Francoren heriotza ostean, ondasunak berreskuratu ziren.
Georges Lacombe (1879-1947), euskalgintzaren «urrezko aroa» deitu litekeenean kokatu behar da, alegia, XIX. mende bukaeran eta XX. mende hasieran. Sasoi horretan sortu zen RIEV (Revista Internacional de Estudios Vascos, 1907), eta geroago, Euskaltzaindia (1919).
Beraz, Lacombe ondokoen garaikide, adiskide eta lankidea izan zen: Resurrección Maria Azkue, Arturo Campion, Julio Urkixo, Koldo Eleizalde, Piarres Broussain, Hugo Schuchardt…
Euskaltzain osoa izan zen, Euskaltzaindiaren sortzaileetako bat, eta Akademiaren bibliotekari akademikoa. RIEVeko idazkaria ere izan zen. Pariseko Sorbonan ikasi zuen. Haren heriotzaren ostean (Paris 1947), Telesforo Monzonek Lacomberen funtsa eskuratzea lortu zuen.
2008ko otsailaren 13an, Euskaltzaindiak eta Bergarako Olaso Dorrea Fundazioak elkarlanerako hitzarmena sinatu zuten. Hitzarmenari esker, Olaso Dorrea Fundazioaren ondare bibliografiko eta artxibistikoaren zati bat Euskaltzaindiaren egoitzan gordetzen da, Azkue bibliotekan. Gogoan izan behar dugu, halaber, Telesforo Monzon euskaltzain urgazlea izendatu zutela 1966ean.
Euskararen ikuspuntutik abiatuta, Georges Lacomberen bilduma (Olaso Dorrea Sorrerakundearen jabetzapekoa dena eta orain Euskaltzaindiko egoitzara eraman dena) bilduma inportanteenetakoa da Euskal Herrian. Lacomberen bibliotekaren katalogoak, guztira, 1.930 sarrera ditu (liburu eta liburuxkak), horietatik 853 euskaraz, eta horietatik 74 XVI., XVII. eta XVIII. mendekoak.
Katalogo osoa Internet bidez kontsulta daiteke, Euskaltzaindiaren webgunean.