Hemen pasarterik esanguratsuena:
“Gure Ustakio zenaren guraso maiteok, gaur hemen hitzegiteko deitu nindutenean, berehala esan nen baietz. Zalantza txikienik gabe. Lorietan, gainera.
Baina…zergatik diot nik Ustakio zenaren? Ustakio denaren esan beharrean? Txikia bezalako gizonak ez dira hilkorrak eta. Herriak “mito” bilakatzen ditu. Eta belaunaldiz belaunaldi BIZI egiten dira.
“Mito” bihurtuz gero, norbera ez da geroztik zeharo norbere. Holakotan norberaren egiazko jabe Herria egiten baita. Esan genezake , bera, bi aldiz dela jaioa mitoa. Eta noski Txikia. Lehen aldiz, amaren sabeletik. Eta herriaren irudimenetik, bigarrena.
Biak dira aragizkoak nere ustez: Amarengandik jaioa, egiazki bizi izan bait zen. Eta Herriak sortua, bene-benetan bizi baita.
Baina non da bizi ordea? Hedoietan? Izarretan? Bai zera? Mitoa bizi zaizue herriaren gogketa eta ezpainetan, Kondairaren altzoan, asabaengandiko hitzetan, herri-poesiaren egaletan, jakintsuen pentsamendutan, bertsolarien kantuetan, haurren hametsetan eta hola . Baina bizi? Bai horixe!Iksuten ez dugu eta biz bitarte berotzen gaituen Hego haizea bizi den bezala! Eta bietarik egiazkoena nor dugu?Amarena hala Herriarena? Biena, esango nuke nik.Bien artean ekaria baitute “mitoa” mundura.
ETA ere, halexe duzue gaur: Mito bat. Eustakio , beraz, zera da: Bizirik dabilen haragizko mito batengandik sortutako beste haragizko mito bat. Bizi bizia.
Utzi beraz, Herriari , gure Ustakio zenaren, denaren, nortasuna osatzen. Txikia oraindik egiten ari baita. Oraindik ez baitago zeharko egina. Urteak egingo dute Txikia, pixkanaka, pixkanaka, Haritz lodiak egiten diren bezela.”